Meteen naar de inhoud

Axiflex baby!

Mireille van Dommelen

Gepubliceerd op 28 Juni

17 februari om 09:02 was hij dan eindelijk geboren, mijn zoontje Benjamin Eli. Het mooiste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen. Na een heel fijn zwangerschap- en bevallingsverlof is het dan weer tijd om aan de slag te gaan op kantoor!

Voordat ik zwanger werd, werkte ik 32 uur in de week tot mijn zwangerschapsverlof. Ik genoot heel erg van mijn zwangerschap en had weinig kwaaltjes, waardoor ik fysiek nog best veel aan kon. Toch koos ik ervoor om 6 weken zwangerschapsverlof te nemen, want thuis had ik nog veel om voor te bereiden en op te ruimen, voordat mijn kleine man geboren zou worden. Hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe zwaarder alles werd om te doen.

Ik wilde graag thuis bevallen en dit is ook gelukt! Helaas moest ik daarna uit voorzorg alsnog naar het ziekenhuis en ben ik hier een nachtje gebleven. Gelukkig had ik mijn man en zoontje de hele tijd aan mijn zijde, wat me kracht gaf om zo snel mogelijk naar huis te mogen gaan om daar verder te kunnen herstellen en genieten van het nieuwe leven met mijn gezin.

De kraamweek was ontzettend zwaar… mentaal wel meer dan fysiek, moet ik zeggen. Op een gegeven moment stond ik op een punt dat ik het even niet meer aankon. Ik was op en zag het niet meer zitten om door te zetten. Het op gang brengen van de borstvoeding, het lichamelijk herstel, alle nieuwe indrukken, niets kunnen en mogen doen, het verwerken van de bevalling en het zorgen voor Benjamin wat op de allereerste plaats kwam.

"Het was tijd dat ik een knop om moest zetten en moest focussen op Benjamin en mijn herstel."

Vanaf dat moment genoot ik intens van mijn gezinnetje. Mijn borstvoeding was goed op gang gekomen en ik werd elke dag een stukje sterker.

Ik ging ook steeds meer de mensen om mij heen missen. Je wereld wordt gewoon heel klein voor en na je bevalling. Toen was dat erg fijn, maar naderhand kreeg ik steeds meer zin om weer te beginnen met werken.

Begin mei ben ik weer aan de slag gegaan op kantoor. Ik werk nu 16 uur en langzamerhand wil ik dat weer gaan opbouwen. Het bijzondere is dat mijn werkgever ook de mogelijkheid biedt om Benjamin mee naar kantoor te nemen. Ik heb zijn campingbedje naast mijn bureau staan en een aparte ruimte waar ik hem kan voeden en verschonen. Als moeder van mijn eerste kindje waardeer ik dit heel erg, omdat ik weet dat dit geen gegeven is en dat veel andere bedrijven hier een andere visie op hebben. Daarnaast zou ik het erg moeilijk vinden om Benjamin naar het KDV of een gastouder te brengen nu hij nog zo jong is. In het begin vond ik het al moeilijk om hem achter te laten bij mijn moeder haha.

Voor veel moeders is dit geen mogelijkheid en soms is het ook geen optie om je kindje mee te nemen naar je werkplek. Maar wanneer dit mogelijk is, zou voor veel moeders fijn zijn. Ik ervaar dat ik langzaam Benjamin los kan laten en dat het ook goed is om naast moeder te zijn ook iets voor jezelf te hebben waar je je ei in kwijt kan. Of dit nu een baan in loondienst is, je werkt als zpp’er of een hobby hebt. Moeder zijn is altijd kiezen wat het beste is voor je kindje, maar daarin mogen we onszelf niet vergeten als moeders en vrouwen.

Nu Benjamin vier maanden is, zit ik al redelijk in een flow van een werkende moeder zijn. Toch blijft het af en toe spannend, omdat ik nooit echt weet wat voor dag het zal worden. Ik denk niet dat ik erg veel veranderd ben als persoon, maar ik stel nu wel wat makkelijker prioriteiten en begin in te zien wat er nu echt toe doet.

door: Mireille van Dommelen